مریم شاهسمندی
می دانید چرا ایران در حال حاضر و بر اساس اعلام سازمان جهانی بهداشت آلوده‌ترین کشور جهان به ویروس کرونا است؟ می‌دانید چرا ما هر روز داریم عزیزانمان را به دست سرد خاک می‌سپاریم و حتی فرصت عزاداری هم نداریم؟ می‌دانید چرا در این شرایط باز هم مسوولان کشور پیش از اینکه به فکر راه چاره‌ای برای مهار این ویروس باشند باز هم به دادن وعده و بازگو کردن همان شعارهای همیشگی اکتفا می‌کنند؟ تنها به یک دلیل ساده، اینکه ما مردم مطالبه‌گری نبودیم. مطالبه‌گری را یاد نگرفتیم وگرنه الان وزیر بهداشت و درمان بارها و بارها مجبور به استعفا شده بود، در دادگاهی به پای میز محاکمه می‌رفت. اما مسوولان ما چرا در این شرایط به جای اینکه به فکر مردم باشند تمام تلاش خود را برای کم کردن این حجم از درد و اندوه به کار بگیرند باز هم ترجیح می‌دهند در مورد مسائلی حرف بزنند و چالش راه بیندازند که در شرایط کنونی اصلا نیازی به پرداختن به آنها نیست. اما یک سوال دیگر، چرا اکثر کشورهای درگیر با کرونا توانستند تا حد زیادی این بیماری را کنترل کنند؟ این سوال هم یک جواب ساده دارد. ...
به این خاطر که مسوولان این کشورها از زمانی که کرونا شروع به تاخت و تاز در سراسر دنیا کرد، هر کار دیگری جز فراهم آوردن شرایط ایمنی برای شهروندانشان را به وقتی دیگر موکول کردند. هر کشوری می‌تواند چالش‌ها و مشکلات خودش را داشته باشد، اما وقتی قرار است عزم ملی برای مقابله با یک چالش واحد صورت بگیرد، دیگر کسی ساز مخالف نمی‌زند. اما در کشور ما، در شرایطی که روزانه تعداد قابل توجهی هر روز بر اثر ابتلا به کرونا جان می‌بازند، پلیس ناگهان به این فکر می‌کند که باید با سگ‌گردانی در شهر مبارزه کند. در حالی که هر روز بر آمار ابتلا به کرونا در کشور افزوده می‌شود، مجلس ناگهان به این فکر می‌کند که باید هر چه زودتر اینترنت ملی را در کشور راه‌اندازی کند. در حالی که مردم در بهشت‌زهرا برای دفن کردن عزیزانشان هم مجبورند در صف بایستند جنگ‌های جناحی و فراجناحی در شورای شهر و شهرداری در می‌گیرد.
مسوولان محترم هیچ می‌دانید نداشتن چشم‌انداز برای آینده، درگیر بودن با شرایطی که هر روز شما را با بحران تازه‌ای رو به رو می‌کند، همه و همه می‌تواند در بالا بردن سطح استرس افراد نقش بسزایی داشته باشد، هیچ می‌دانید، این استرس سیستم ایمنی بدن را تا حد بسیار زیادی ضعیف می‌کند؟
اصلا به این فکر کرده‌اید که مردم برای تامین معاش خود به اندازه کافی استرس می‌کشند و با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند و دیگر توان رو به رو شدن با فشارهای اجتماعی دیگر را ندارند. راستی شما در این شرایط برای اینکه سطح استرس جامعه را کاهش دهید چه گام مثبتی برداشته اید؟
جز شعار، هیچ!
اصلا کدام‌یک از مسوولان به این فکر می‌کند که شرایط روحی و روانی افراد در این شرایط تا چه اندازه می‌تواند آسیب‌پذیر باشد؟ کدام یک از مسوولان تا به حال به این فکر کرده که بعد از گذر از روزهای تلخ کرونایی، آن تعدادی که زنده مانده‌اند قرار است در چه شرایط روحی و روانی به زندگی خود ادامه دهند؟ همه ما می‌دانیم که روزهای تلخ و تاریک و سیاه بالاخره تمام می‌شوند، اما مساله اینجاست که ما دیگر روزهای خوب را قرار نیست در کنار عزیزانمان تجربه کنیم، قرار است تا ابد سوگوار کسانی باشیم که اگر شما مسوولان کمی بیشتر و زودتر به فکر می‌افتادید شاید آنها هم هنوز نفس می‌کشیدند. شاید آنها هم هنوز سهمی از این زندگی داشتند.ای کاش وزرای پیشنهادی دولت کنونی، ای کاش نمایندگان مجلس و ای کاش رییس جدید دولت در تمام این روزهایی که قراراست صلاحیت کابینه‌اش مورد بررسی قرار بگیرد، تنها به یک چیز فکر می‌کردند، چه کنیم تا کرونا بیشتر از این در کشورمان قربانی نگیرد.
