مهدی مطهرنیا
آنچه که این روزها از نظرسنجی‌ها و مجموعه قرائن برآمده از اتمسفر کلی انتخابات ایالات متحده بازتاب پیدا می‌کند، حاکی از پیشی گرفتن بایدن بر ترامپ است. نظرسنجی‌ها نیز از پیروزی قریب‌الوقوع بایدن خبر می‌دهند. اما هنوز هم این نگرانی در میان عقلای دموکرات وجود دارد که علی‌رغم نظرسنجی‌ها که بایدن را حداقل 10درصد نسبت به ترامپ جلو میدانند، روند انتخابات در روزهای منتهی به 3نوامبر و روزهای بعد از آن (در برخی ایالت‌های دورتر در غرب امریکا، انتخابات با تاخیر برگزار می‌شود) به گونه‌ای دیگر رقم بخورد.اکنون انتخابات امریکا با دو سناریوی متفاوت روبه‌روست که می‌توان هر کدام از سناریوها را «کابوس ترامپ» یا «کابوس بایدن»، تحلیل و تفسیر کرد.کابوس ترامپ این‌گونه است که او علی‌رغم همه تلاش‌هایی که برای ارایه یک تصویر کاریزماتیک و مقتدر از خود در افکار عمومی با اختلاف فاحشی به بایدن ببازد.به عبارت روشنتر پیروزی بایدن در گروی ایجاد یک اختلاف فاحش با ترامپ است تا ترامپ نتواند نتایج نهایی انتخابات را در مسیر بازبینی آرا قرار دهد.
از سوی دیگر کابوس بایدن به عنوان یک سناریوی احتمالی در جایی شکل می‌گیرد که بایدن با فاصله‌آرایی اندک به ترامپ ببازد. این برای بایدن بزرگ‌ترین کابوس است، چرا که وضعیت بهتر ترامپ در کارت‌های الکترال به گونه‌ای است که با کمی لغزش از سوی دموکرات‌ها می‌تواند ترامپ را به عنوان پیروزی در انتخابات معرفی کند. نتیجه‌ای که بدون تردید از سوی تحلیلگران و صاحب‌نظران به عنوان شگفتی بزرگ معرفی خواهد شد. اما آنچه در باب ایران در این فضا مطرح است، تفاوتی است که ترامپ و بایدن در خصوص گره‌گشایی از پرونده ایران دنبال می‌کنند. برخی معتقدند اگر ترامپ پیروز شود، مسیر فعلی با سرعت بیشتری از سوی امریکا دنبال خواهد شد. بالطبع روش ترامپ در برخورد با ایران آشکارا در مسیر رویارویی مستقیم قرار خواهد گرفت و پرونده ایران به مرحله تعیین تکلیف نهایی خواهد رسید. در مقابل این گروه از تحلیلگران، دسته دیگری نیز هستند که به این نکته اشاره می‌کنند ترامپ در صورت پیروزی در دور دوم انتخابات، پرونده ایران را با محافظه‌کاری بیشتری دنبال خواهد کرد و به دنبال توافق با ایران خواهد رفت. اما سناریوی محتمل در میان این تحلیل‌ها آن است که پیروزی ترامپ فشار بیشتری را بر بخش‌های مختلف کشورمان وارد خواهد ساخت. اما در صورت برد بایدن در انتخابات برخی معتقدند بایدن فشار بر ایران را همه‌جانبه‌تر و فشارهای حداکثری دوره ترامپ را حفظ و با تغییر نام آن به‌طور مثال به تحریم‌های هوشمند بنا بر نظریات جوزف نای و آرمیتاژ که در زمان اوباما نیز دنبال می‌شد، با ایجاد همگرایی بیشتر با اروپا از یک‌سو و مجاب کردن چین و روسیه از سوی دیگر، ایران را به پای میز مذاکره می‌کشاند و برجام‌های تازه‌ای را به ایران دیکته می‌کند.به این ترتیب کشاکش‌های ارتباطی مجدد ایران و امریکا در قالب نشست‌ها و جلسات مذاکراتی مختلف تداوم می‌یابد و این موضوع روند تعیین پرونده ایران را طولانی‌تر می‌کند. در نهایت دو مسیر در برابر ایران قرار می‌گیرد؛ اینکه ایستاده به مسیر مذاکره پای بگذارد یا تحت فشار شدید و با مجموعه‌ای از مشکلات به جلسه تعیین تکلیف پرونده ورود کند. لذا امریکایی‌ها این احساس را دارند که برای شکل دادن به نظم آینده جهانی نیاز است که از پرونده پل میان شرق و غرب و شمال و جنوب را که در جنگ جهانی دوم پل پیروزی نام گرفته در ابتدای دهه تازه میلادی تعیین تکلیف شود. اینکه آیا امریکایی‌ها به خواسته خود خواهند رسید یا نه؟ به راهبردهایی بازمی‌گردد که ایران در مواجهه با این شرایط تازه در پیش خواهد گرفت. البته علم می‌گوید که در مسائل بین‌الملل نمی‌توان به صورت مطلق موضوعات را تحلیل و بررسی کرد. بدون تردید ایران هم با استفاده از همه ظرفیت خود باید تلاش کند تا در راستای تحقق منافع ملی خود و مطالبات مردمش حرکت کند.واقع آن است که ایران طی سال‌های گذشته با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو شده است و در حوزه مسائل اقتصادی، معیشتی، اجتماعی و... نیازمند رویکردهای تازه‌ای است که رفاه و رشد بیشتری را برای مردم فراهم کند.این ضرورت‌ها نشان‌دهنده آن است
