گروه جهان|
درست ساعاتی پس از اینکه گروهی از رهبران طالبان خواستار از سرگیری مذاکرات صلح شدند، وقوع دو انفجار پیاپی در ایالت پروان و شهر کابل ده‌ها کشته و زخمی بر جای گذاشت. انفجار سهشنبه در نزدیکی گردهمایی انتخاباتی اشرف غنی رییس‌جمهوری افغانستان، در شهر «چاریکار» واقع در ولایت پروان ۲۴ کشته و دست‌کم ۳۲ زخمی بر جای گذاشت.
به‌گزارش یورونیوز، این انفجار در ایست بازرسی ورودی محل سخنرانی اشرف غنی رییس‌جمهوری افغانستان، در میان هوادارانش تیم «دولت‌ساز» رخ داده است. به‌گفته وزارت کشور افغانستان عامل این حمله یک موتورسوار بوده و سخنگوی ولایت پروان نیز تایید کرده که این انفجار ناشی از یک مین مغناطیسی بوده است. چهارمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری افغانستان ششم مهر ماه برگزار خواهد شد.
به‌گفته مقام‌های بیمارستان دولتی پروان، در پی این انفجار ۲۴ تن کشته شده‌اند و شمار مجروحان از ۳۲ تن فراتر رفته که حال برخی آنها وخیم است. در همین حال، سخنگوی وزارت کشور گفته به اعضاء کارزار انتخاباتی اشرف‌غنی آسیبی وارد نشده و است. به اشرف غنی نیز آسیبی وارد نشده و او در سلامت به سر می‌برد. انفجار دوم نیز در شهر کابل رخ داده و حداقل ۶ کشته بر جای گذاشته است. محل وقوع این انفجار، نزدیکی چهارراهی احمد شاه مسعود و در مقابل دروازه ورودی وزارت دفاع ملی افغانستان و نزدیک سفارت امریکا گزارش شده است. طالبان بطور رسمی مسوولیت این حملات را بر عهده گرفته است.
پس از شکست مذاکرات صلح امریکا با طالبان، این گروه حملات خود در افغانستان را افزایش داده و تهدید کرده که تمام تلاش خود را معطوف به جلوگیری از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری‌خواهد کرد.
طالبان صلح نمی‌خواهند
طالبان دو روز پیش نیز دکل‌های برق در شمال افغانستان را هدف قرار داد و برق وارداتی از ازبکستان و تاجیکستان به کابل و یازده ولایت دیگر را قطع کرد. هشت صبح افغانستان سهشنبه با اشاره به حملات نوشته: طالبان با بدل کردن کابل به شهر تاریک قصد دارند که مردم را علیه نهادهای دولتی بشورانند. آنان از هر وسیله‌ای استفاده می‌کنند تا مردم تحت فشار قرار گرفته و این فشار را به نهادهای دولتی منتقل کنند. در استراتژی «قتل با هزار زخم» سازمان اطلاعاتی پاکستان (آی‌اس‌آی) که در دهه هشتاد تدوین شده بود، اعمال فشار بر کابل از طریق قطع آب و برق آن تجویز شده است. بر مبنای آن استراتژی کابل باید با راه‌اندازی حمله‌های تخریبی و تروریستی در داخل شهر زیر فشار قرار گیرد و از بیرون راه‌های مواصلاتی و آب و برقش قطع شود، تا ساکنان شهر علیه نهادهای دولتی بشورند و به این ترتیب نهادی به نام دولت باقی نماند.
این استراتژی را طالب‌ها هم استفاده می‌کنند. در برخی از موارد، زدو بندهای محلی و معامله‌های پشت پرده سبب می‌شود که پایه‌های برق هدف قرار نگیرد، ولی استراتژی اصلی تمام نیروهای ضد نهاد دولت در افغانستان این است که کابل باید زیر فشار شدید باشد تا به زانو درآید و از درون منفجر شود. در این هم هیچ تردیدی نیست که ضعف مدیریت حکومت محلی و تصمیم‌های غلط حکومت مرکزی سبب گسترش قلمرو طالبان شده است. مقام‌های محلی نتوانستند هماهنگی و انسجام لازم را میان مردم به وجود بیاورند. برخی از مقام‌های حکومت مرکزی هم با برخورد غیر حرفه‌ای با مشکلات و سازش با شماری از اعضای طالبان در برخی از مقاطع، بحران را تشدید کرده‌اند.
ادامه یافتن حملات تخریبی طالبان نشان‌دهنده آن است که رهبران این گروه صلح نمی‌خواهند. هر گروهی که صلح بخواهد و خواستار نقش مشروع سیاسی در آینده باشد، به مردم فشار وارد نمی‌کند تا به اهداف سیاسی برسد. گروهی که خواستار نقش سیاسی مشروع در آینده است تلاش می‌کند که برای خودش وجهه‌سازی کند. روشن است که وجهه‌سازی با اعمال فشار به مردم هیچ سازگاری ندارد. گروهی که خانه‌های مردم را تاریک می‌کند، برنامه‌ای برای وجهه‌سازی ندارد. این گروه صرفا به‌دنبال رسیدن به یک سری اهداف سیاسی است. این امر خود گواه آن است که طالبان طرفدار صلح و مذاکره برای پایان جنگ نیست. ذهن رهبران طالبان و حامیان آنان بسیار قرون وسطایی است. آنان هنوز هم پیروزی نظامی را حلال مشکلات می‌دانند. این گروه فکر می‌کند که از طریق غلبه نظامی، فشار بر مردم عادی و کشتن مخالفانش به اهدافی که برای خودش تعریف کرده است می‌رسد. آنان نمی‌پذیرند که افغانستان امروز خیلی متفاوت است و هیچ گروهی با استفاده از زور صاحب مشروعیت سیاسی نمی‌شود. طالب‌ها به قاعده قدیمی و منسوخی که می‌گوید زور مشروعیت می‌آورد، باور دارند. در مانیفست آنان چیزی به نام جلب رضایت مردم وجود ندارد. تمام تلاش طالبان این است که کابل و دیگر کلان‌شهرها را به عقب بازگرداند. طالبان در زمان حاکمیت خودشان هم کابل را به یک روستا بدل کرده بودند.
