آمستردام (هلند)
آمستردام با قرار دادن محدودیت‌های سرعتی در بیشتر خیابان‌های شهر و طراحی فضاهای خاص بدون ماشین، به حمل و نقل قدرتمند پویا دست یافته است.آمستردام همگام با دوچرخه‌سواری حرکت می‌کند. در بیشتر نقاط شهر، محدودیت‌های سرعتی به سختی به ۳۰ کیلومتر در ساعت می‌رسند (از آن تجاوز نمی‌کنند)، و اولویت را به افراد و حمل و نقل فعال می‌دهد. مادامی که پیاده‌روی با گرایش بیشتر و بیشتر افراد به دوچرخه‌سواری کاهش می‌یابد، این شهر برای متوازن ساختن آن با سرمایه‌گذاری‌های جدید در زمینه پیاده‌مداری تلاش می‌کند. آمستردام در حال حاضر فضاهای عمومی جدیدی را توسعه می‌بخشد که دو ویژگی خواهند داشت؛ محدودیت سرعت پایین، که شرایط عادلانه‌ای را برای تمامی شیوه‌های حمل و نقل ایجاد می‌کندو دوم بخش‌های تفکیک شده بین این حالات، که تضمین می‌کند پیاده‌ها مجدداً در پیاده‌روهای محدود، سازماندهی نشوند.
هامبورگ (آلمان)
در‌هامبورگ، شبکه سبز، فضاهای سبز عمومی را در شهر به هم متصل ساخته و حمل و نقل فعال را تشویق می‌کند.در سال ۲۰۱۱هامبورگ به خاطر استراتژی‌های یکپارچه برنامه‌ریزی و اهداف تحرک‌پذیر خود، پایتخت سبز اروپا نام گرفت. هدف اصلی این شهر دسترسی کامل به فضاهای شهری به صورت پیاده یا با دوچرخه است به همراه ۴۰ درصد از زمین‌های شهر که به فضای سبز اختصاص داده شده‌اند. هدف این شبکه سبز، نه تنها کاهش حرکت ماشین‌ها در منطقه مرکزی، بلکه نیاز به استفاده از آنها بوده است که نشان می‌دهد شهرهای بزرگ می‌توانند پیاده‌مدار بوده و برای مردم طراحی شوند.
زوریخ (سوییس)
از آنجا که از اواسط دهه ۱۹۹۰ پیاده‌مداری در اولویت شهر زوریخ قرار داشته است، در حال حاضر ۳۴ درصد از سفرها در این شهر به صورت پیاده یا با دوچرخه صورت می‌گیرد.در زوریخ، ۳۴ درصد از سفرها پیاده و یا با دوچرخه انجام می‌شود. ارائه تحرک کارآمد، یکپارچه و چند وجهی، به افراد اجازه می‌دهد تا بدون ماشین تقریباً به هرجایی که می‌خواهند بروند؛ این یکی از دستاوردهای بارز این شهر بوده است. برنامه‌های توانمندسازی حمل و نقل فعال در سال ۱۹۹۶ با اصطلاح تعهد تاریخی آغاز شد. این برنامه مقرر ساخته است که هیچگونه فضای پارکینگی جدیدی نباید در شهر ایجاد شود، مگر آنکه به صورت جایگزین پارکینگ‌های قبلی باشند که این امر استفاده از ماشین در مناطق شهری را محدود می‌کند. از آن زمان به بعد، ساخت پارکینگ‌ها تقریبا زیرزمینی شده تا فضای سطح روی زمین برای ساخت پارک، فضاهای عمومی، و فضای منحصر به عابر پیاده اختصاص یابد.
کپنهاگ (دانمارک)
کپنهاگ با پیشبینی آینده تحرک پایدار، ابتدا در دهه ۱۹۶۰ مکان‌هایی را منحصراً برای عابران پیاده ایجاد کرد. امروزه، این شهر به شبکه دوچرخه‌سواری خود مشهور بوده و پیاده‌روهای بسیار پراکنده آن توسط شکل‌های مختلف حمل و نقل به هم پیوسته هستند. تحول کپنهاگ با رهبری ژان گل، نشان دهنده تغییری در ادراک و فهم است .شناخت اینکه افزایش مسیرهای عابر پیاده برای پیاده‌روی و حمل و نقل فعال می‌تواند یکی از اولین گام‌ها برای رسیدن به بهبود تحرک پذیری و ایجاد شهری بهتر برای مردمش باشد.
هلسینکی (فنلاند)
برنامه توسعه هلسینکی هدفی را برای ساکنان در نظر گرفته است که تا سال ۲۰۵۰ تمام سفرهای روزانه را به صورت پیاده یا با دوچرخه انجام دهند.هرچه افراد بیشتری در یک شهر وجود داشته باشند، تعداد ماشین کمتری باید مجاز به عبور و مرور در خیابان‌ها باشند. این منطق پایتخت فنلاند است که در برنامه‌ای جدید به منسوخ کردن مالکیت خودرو تا سال ۲۰۲۵ امیدواراست. این شهر توسعه شبکه‌ای متراکم، پیاده‌مدار و برای به هم پیوستن محله‌ها را با اولویت بندی حمل و نقل فعال، برنامه‌ریزی کرده است. این ایده بر آن است تا محل کار، خانه، اوقات فراغت، مراکز تجاری و مدرسه را آنقدر به هم نزدیک کند که سفرهای روزانه را به صورت پیاده و یا توسط دوچرخه میسر ساخته و سفرهای ماشینی را غیرضروری سازد.
ربات- شهرها، آینده زندگی شهری
درست مثل آنچه در شهرهای فیلم‌های علمی تخیلی نشان داده می شود، اتوماسیون شهری هم‌اکنون در حال اجراست. در بعضی شهرهای جهان روند آن کندتر است اما مدیران شهری در سه شهر توکیو، سنگاپور و دوبی، آینده بهتر شهرها را در به‌کار گیری هوش مصنوعی و ربات‌ها می بینند.توکیو در آستانه میزبانی مسابقات المپیک 2020، به آزمایشگاه جدیدترین تکنولوژی‌های شهری بدل شده است، تکنولوژی‌هایی که قرار است در مسابقات المپیک رونمایی شوند. در چشم انداز دولت ژاپن برای بازی‌های المپیک، روبات-تاکسی‌ها گردشگران را در سراسر شهر جابه جا می کنند، و به 20 زبان زنده دنیا به آنها راهنمایی می دهند. سنگاپور اما هم اکنون نیز یک شهر هوشمند است که هدف آن بهبود سیستم‌های کنترل و مدیریت شهر با استفاده از هوش مصنوعی است. دولت سنگاپور استفاده از سیستم‌های خودکاری مثل اتوبوس‌های بدون راننده را جزو سیر طبیعی توسعه شهری می بیند. دوبی نمونه دیگر این ربات-شهرهاست که هم اکنون نیز مدیریت کاملا هوشمندی دارد. آنچه دوبی را از بقیه شهرهای رقیب مجزا کرده، به کارگیری وسیع سیستم‌های خودکار در خدمات عمومی با هدف بلند مدت دستیابی به عنوان «شادترین شهر کره زمین» برای این شهر است. در این باره دولت امارات متحده عربی اعلام کرده که تا سال 2030 در دوبی 25 درصد از نیروهای پلیس و سیستم‌های حمل و نقل شهری روباتیزه خواهند شد.
