نایب‌رییس اتاق ایران معتقد است: اقتصاد ایران به مدت 8 ماه در رخوت، سستی و بلاتکلیفی فرو رفت و با کمترین تحرک ممکن حرکت کرده است. باید لباس بی‌برنامگی و رخوت را از تنمان دربیاوریم و با سرعت بیشتری حرکت کنیم.
حسین سلاح‌ورزی می‌گوید: تولید به موقع(JIT)، یک فلسفه مدیریت ژاپنی است که از اوایل دهه 1970 در بسیاری از کارخانجات و بنگاه‌های تولیدی ژاپن مورد استفاده قرار گرفت. این فلسفه نخستین بار توسط «تاییچی اونو» در شرکت تویوتا به عنوان ابزاری برای تولید با حداقل تاخیر معرفی و به کار گرفته شد. تاکید این فلسفه بر روش تولید بهنگام با در نظر گرفتن این مساله مهم است که در دنیای پر از رقابت نفس‌گیر امروز اگر بنگاه‌های تولیدی و اقتصادی لحظه‌یی غفلت کنند، رقبا در چشم بر هم زدنی جایگاهشان را تصاحب می‌کنند و بازیافتن این جایگاه نیازمند تلاش و برنامه‌ریزی به مراتب بیشتری نسبت به گذشته است.
وی با اشاره به دشواری مشکلات واحدهای تولیدی می‌افزاید: واقعیت این است که امروز کشورها و شرکت‌های بزرگ از این حیث با شرایط دشواری مواجه هستند و فعالیت‌شان شعبده‌بازی بر لبه تیز شمشیر است. شمشیر دو لبه بی‌رحمی که منتظر و مترصد لغزش است. این شرایط به مرور در هر سرزمینی دیده و غالب خواهد شد. بدیهی است هر سرزمین یا بنگاهی که از این قاعده پیروی نکند به راحتی و بدون تعارف از بازی کنار گذاشته خواهد شد و جایگاهش را در بازار امروز به سرزمین یا شرکت رقیب واگذار خواهد کرد.
به گفته سلاح‌ورزی؛ شوربختانه جامعه ایرانی از نظر روش استفاده بهینه از زمان و منابع موجود ازجمله ناکارآمدترین جوامع حال حاضر دنیا محسوب می‌شود. روزشمار تعطیلات در ایران نشان می‌دهد که از این حیث نیز به هیچ عنوان شرایط مناسب و مطلوبی نداریم و این مساله نیازمند چاره‌جویی است. این داستان تلخ اما در مقاطعی از زمان، دهشتناک‌تر می‌شود و با تاسف باید گفت که به فاجعه نزدیک می‌شویم. ازجمله مقاطع مورد نظر همین انتخابات ریاست‌جمهوری است که این بار حتی بیش از هر زمان دیگری فرسایشی شده است. انتخابات دوازدهم دقیقا از زمستان 95 کلید خورد و حدس و گمان‌ها مبنی بر اینکه چه کسی می‌آید و چه کسی نمی‌آید، آغاز شد. در مقطع پس از آن هم بحث بر سر این بود که شورای نگهبان قانون اساسی صلاحیت کدام کاندیدا را تایید کرده یا نمی‌کند.
نایب‌رییس اتاق ایران با اشاره به مدت زمان رخوت و سستی اقتصاد تصریح می‌کند: از آن زمان تا به امروز به همین راحتی اقتصاد ایران به مدت 8 ماه در رخوت، سستی و بلاتکلیفی فرورفت و با کمترین تحرک ممکن حرکت کرده است. اکنون بیش از 240روز است که دغدغه و حرف فعالان اقتصادی در ایران این است که باید دید چه کسی رییس‌جمهور می‌شود و چه کسانی را به عنوان وزرای اقتصاد و صنعت انتخاب خواهد کرد و آیا افراد معرفی شده خواهند توانست از خوان رأی اعتماد مجلس بگذرند، یا نه. وی در ادامه توضیح می‌دهد: بعد از عبور از این خوان هم مساله این خواهد بود که وزرای تعیین شده چه تغییر و تحولاتی در معاونت‌های وزارتخانه‌های مطبوعشان لحاظ خواهد کرد و پس از آن مسوولیت نهادها و سازمان‌ها و شرکت‌هایی چون ایدرو، ایمیدرو، کشتی‌سازی، ایران‌خودرو، سازمان امور مالیاتی و سازمان حمایت بر عهده چه کسانی قرار خواهد گرفت.
تا پیش از این شاید اگر فقط موتور تولید و صادرات نفت روشن بود چندان جای نگرانی دیگری نبود. به هر حال درآمد حاصل از صادرات نفت به خزانه دولت واریز می‌شد و این نهاد آن را مطابق قانون بودجه کل کشور تقسیم می‌کرد. به واسطه آن چرخ صنعت و تولید نیز می‌چرخید و دولت هم که نیازی به مالیات نداشت، کار خودش را انجام می‌داد. حالا اما این اتفاق نمی‌افتد و درآمد نفت تنها کفاف حقوق کارکنان دولت، یارانه و هزینه‌های رفاه و امنیت را می‌دهد.
سلاح‌ورزی می‌افزاید: در شرایط امروز اما بنا باید بر این باشد که به همه یادآوری کنیم روزهای باقیمانده سال را تندتر بدویم که وقت تنگ است. تعطیلی و رخوت و بلاتکلیفی 240روزه(از زمستان پارسال تا پایان مرداد ماه امسال) کافی است و نباید بیش از این به این دست آن دست کردن ادامه داد. بر وزرای محترم دولت دوازدهم است که به اصطلاح دست بجنبانند و در اسرع وقت معاونان و مدیران‌کل وابسته به وزارتخانه‌شان را انتخاب و منصوب کنند و از همه بخواهند که دیگر وقت را هدر نداده و بدون رخوت و سستی فعالیت‌شان را آغاز کنند. به گفته نایب‌رییس اتاق ایران؛ باید تندتر دوید و کسب‌وکار را از رکود خارج کرد. در دنیایی که شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی ثانیه‌یی را از دست نمی‌دهند از دست دادن نیمی از سال به بهانه انتظار برای روشن شدن این موضوع که رییس‌جمهور آینده وابسته به کدام جناح سیاسی است تنها در ایران می‌تواند متداول باشد و بی‌واکنش. واقعیت این است که اگر می‌خواهیم سری میان سرها در بیاوریم باید لباس بی‌برنامگی و رخوت را از تنمان دربیاوریم و با سرعت بیشتری حرکت کنیم.
