مجید شاکری
نوع نگاه نامه 61 اقتصاددان درباره تحریم و FATF مثل 10 سال قبل است. تصور می‌کنند تحریم‌ها بدلایل سیاسی امنیتی وضع شده‌اند و اگر مثلا سیاستمدار «زورآزمایی در عرصه بین‌المللی» نکند لابد تحریم‌ها رفع می شود. بعضی فرازهای نامه ٦١ نهادگرا انصافا محترم است مثل «سیاست‌گذاری اقتصادی عرضه آزمون و خطا نیست» یا لزوم بهبود حکمرانی برای اجرای موفق اصلاحات قیمتی. مع‌الاسف هنوز اقتصاددانان این را نپذیرفته‌اند که بخشی از بار رفع تحریم‌ها با آنهاست، و مساله صرفا این نیست که آنها به سیاستمدار دستور دهند که تحریم‌ها را رفع کند.بخش مهمی از ضعیف بودن تیم‌های مذاکراتی ایران از ٨٢ تاکنون به این برمی‌گردد که اقتصاددانان ایرانی مگر نوادری درکی از اینکه تحریم چیست و چگونه کار می‌کند ندارند. دقیقا به همین خاطر هم بسته‌های طرف ایرانی معمولا به‌طرز شرم آوری ضعیف و حقوقی-سیاسی و غیر اقتصادی هستند.شما همین حالا از این عزیزان امضا‌کننده بپرسید در عمل منظورشان از رفع تحریم چیست؟ هرگز به یک پاسخ نسبتا هماهنگ درباره معنای «رفع» و «تحریم» نمی‌رسید که حداقلی از نسبت را با واقعیات روی زمین داشته باشد. درک تفاوت تگاه‌ها و شکل اعمال و تاریخچه اثر که بماند.مادامی که نفهمیم تحریم به‌دلایل اقتصادی (عموما ژئواکونومی) وضع شده و مذاکره یا مقاومت در مقابل آن هم در درجه اول امری است اقتصادی و نه سیاسی-امنیتی-هسته‌ای، فرمان دادن ما به سیاستمدار دردی را دوا نمی‌کند.از آن ترسناک‌تر امر دوستان درباره fatf است که تصور می کنند مساله چیزی در ید سیاستمدار ایرانی است و لابد اگر مثلا به دو کنوانسیون الحاق کنیم، آنها هم ایران را از بیانیه خارج می کنند!
