همانطور که کم و بیش آگاهیم کشور ما علاوه بر آنکه از حیث جاذبه‌های طبیعی جزو کشورهای ممتاز جهان محسوب می‌شود؛ از نقطه نظر تاریخی و فرهنگی نیز خود یک هویت و مقصد گردشگری منحصر به فرد است. در جواب این سوال مکرر که ما باید برای افزایش سهم گردشگری در اقتصاد و جذب بیشتر گردشگر چه کنیم، بارها اشاره کرده‌‌ام که ما به جای تجویز نسخه‌های ناشناخته و دارای ریسک و مخاطره بالا، ابتدا با توجه به مزیت‌های موجود خود و الگوی کشورهای موفق باید به ساده‌سازی و معرفی مزیت‌های بی‌نظیر گردشگری کشور‌مان بپردازیم.
امروز در منطقه خاورمیانه به‌‌رغم تمامی مصایبی که همه می‌دانیم، کشور ما به دلیل وجود نعمت امنیت یک امکان بی‌نظیر برای سرمایه‌گذاری و جذب گردشگر است. بنابراین یکی از پیش‌شرط‌های مهم و اساسی برای ما فراهم است. امروز امکان بهره‌برداری بهینه مادی و معنوی از یک گردشگر اول از همه همین موضوع است؛ یعنی ایجاد یک ذهنیت شناختی مثبت و امن برای گردشگر که امنیت خاطر داشته باشد تا باز هم سفر کرده و دیگران را نیز تشویق کند. از طرفی گردشگر سفر می‌کند که لذت ببرد بنابراین وجود زیرساخت‌های مناسب این صنعت یک امر بدیهی برای نفع و بهره متقابل ما و اوست. زیرا براساس دیالکتیک اقتصادی در امر گردشگری، گردشگر، منطقه هدف و زیرساخت‌هاست که مواد خام این صنعت محسوب می‌شوند.
بنابراین لزوم توجه به این موارد باید مدنظر همگان اعم از دولت، فعالان گردشگری و مردم باشد. در شرایط کنونی ایجاد ترتیبات نهادی مناسب برای ایجاد یک نهضت عمومی گردشگری در کشور با توجه به کم‌هزینه بودن این صنعت در ایجاد ارزش افزوده و ایجاد اشتغال، یک وظیفه ملی است. گردشگری از آنجا که انسان را به عنوان عنصر اصلی خود می‌شناسد و با او سروکار دارد، یک صنعت پویا، زنده و دینامیک است که در شرایط کنونی منطقه و جهان می‌تواند با کمک به توازن و تعادل منطقه‌یی و گسترش صلح و امنیت، همچون یک سفیر صلح فرهنگی و اقتصادی نیز مدنظر سیاست‌مردان باشد. البته برای رشد این پیکره زنده نه‌تنها باید زیرساخت‌های کالبدی و فیزیکی (هتل‌ها، حمل و نقل و...) که مواردی همچون سیاست، فرهنگ و امنیت نیز دست‌اندرکار خدمت به این صنعت پیشران و اشتغال‌آفرین باشند؛ که اگر چنین باشد می‌توان حتی فراتر از برنامه پیش‌بینی شده برای ایجاد 140هزار شغل طی 2سال آینده نیز حرکت کرده و شادی را که بزرگ‌ترین موهبت الهی است به مردم عزیزمان هدیه کنیم.
