تصور «بلاتکلیفی» تصور حاکم بر فضای اقتصاد کشور است. وضعیتی که در صورت عدم توجه به آن در ادامه می‌تواند به «ناامیدی» و سپس به «بی‌نظمی» منجر شود. درواقع عدم هم‌گرایی و ائتلاف صاحبان قدرت و تصمیم‌گیران و لاینحل ماندن مشکلات حادی همچون بیکاری، سقوط درآمد خانوارها، جذب سرمایه‌های داخلی و خارجی، آب و محیط‌زیست و... سبب مأیوس شدن مردم و خروج آنان از عرصه کار و فعالیت و تضعیف سازمان و سازماندهی اقتصادی و اجتماعی و شکننده شدن بنیان‌های جامعه می‌شود. جدال ماه‌های اخیر بر سر هزینه-فایده برجام، فیش‌های حقوقی و فساد دستگاه اداری، قراردادهای نفتی و... ازجمله مواردی است که تنش‌های درون نظام تصمیم‌گیری و جدال صاحبان قدرت را به عرصه اجتماعی کشانیده و بی‌تصمیمی و «بلاتکلیفی» را تصور غالب در ذهنیت جامعه کرده است. متاسفانه مخالفان دولت که سهم عمده و اساسی در این «بلاتکلیفی» دارند، تصور می‌کنند که با دامن زدن به این وضعیت و خلق موضوع‌های هر روز نوتر در تضعیف دولت، منافع بیشتری را به سمت خود جلب کرده و حتی در خیال، مسلط شدن بر ارکان قدرت همچون دوران 8ساله را در سر می‌پرورانند. آنچه از این افراد و جریان‌های مخالف دولت با پایگاه
اجتماعی محدود اما صاحب قدرت در ارکان تصمیم‌گیری انتظار می‌رود، همان است که در نمونه‌های موفق کشورهای توسعه‌یافته محقق شده و آن پیگیری منافع فردی و گروهی در پرتو منافع جمعی است؛ منافعی که مرزهای آن تا آنجاست که سایر بخش‌های جامعه را از حقوق حقه خود محروم و نظم اجتماعی و امکان حرکت رو به جلوی جامعه را سلب نکند. بدیهی است که در آن وضعیت هیچ‌کس منفعتی نخواهد برد. امروز که دولت توانسته موضوع پرونده هسته‌یی را به «برجام» برساند و باوجود سختی‌های فراوان حاصل از دوران 8ساله و رکود تورمی تاریخی (تورم 40درصد و رشد اقتصادی 8/6-درصد) و در شرایط کاهش درآمدهای نفتی به متوسط 35دلار (و نه متوسط 110دلار دوران 8ساله) بار دیگر رشد اقتصادی را احیا کند (4/4درصد در بهار امسال) و تورم را در اقدامی تاریخی به زیر 10درصد کاهش دهد، مخالفان قدرتمند دولت نیز باید سهم و دین خود را از طریق همکاری در دستیابی به یک اجماع ملی و ائتلاف گسترده در جهت حل بحران‌های مختلف اقتصادی و اجتماعی ادا کنند. دولت نیز البته باید ضمن انسجام بیشتر در درون کارگزاران و دستگاه‌های اجرایی از طریق شایسته‌سالاری و تعمیق نظارت‌های قانونی بر این دستگاه‌ها در جهت
توانمندی نیروهای اجتماعی طرفدار خود به سازمان‌یابی جامعه توجه بیشتری کند تا ضمن آنکه امکان چانه‌زنی بیشتری در ساختار قدرت پیدا می‌کند فضایی فراهم شود تا نهال ایران پیشرو نیز ریشه بدواند.
