نشست دوحه بی‌نتیجه باقی ماند. پس از اینکه عربستان و سایر کشورهای حاشیه خلیج‌فارس با نیت اولیه در زمینه مهار تولید (بدون حضور تمام اعضا از جمله ایران که به نشانه مخالفت با تثبیت قیمت نفت حضور نیافته بودند) دور هم جمع شدند تا نیت خود را به یک توافق رسمی تبدیل کنند اما این اتفاق نیفتاد و نتیجه‌‌یی هم حاصل نشد. البته عدم حضور کشورمان به این موضوع بازمی‌گردد که ایران در حال احیای صادرات خود پس از تحریم‌های بین‌المللی است و هرگونه محدودیت در تولید نفتش را قبل از رسیدن به سطح تولید روزانه 4میلیون بشکه‌یی قبل از تحریم‌ها رد کرده و پیوستن به طرح فریز نفتی را مضحک خوانده است. از سوی دیگر مقامات عربستان، قطر، ونزوئلا و روسیه که تلاش برای فریز نفتی در سطح فوریه را شروع کرده بودند در زمینه پیش‌نویس یک توافق در روز شنبه سازش کرده بودند، اما برخی کشورها درست قبل از نشست اصلی در روز بعد موضع خود را تغییر دادند که به بحث‌های داغ و نفس‌گیر در نشست منجر شد. این حقیقت که عربستان مانع توافق شده، نشان می‌دهد که چقدر سیاست نفتی تحت تاثیر مناقشه ژئوپلیتیک کنونی با ایران قرار دارد. اگر عربستان عمق خطر پیش‌رو بازار نفت را درک می‌کرد و همزمان پالس‌های مثبتی درباره بازار نفت از سوی ایران به عنوان رقیب ژئوپلیتیک خود در منطقه دریافت می‌کرد، رفتار متفاوتی در پیش می‌گرفت. با همه اینها نشست دوحه آن قدرها هم که به نظر می‌رسد بی‌دستاورد نبوده است. فارغ از اینکه تاریخی برای نشست بعدی اعلام شده و امیدواری‌ها به امکان توافق آینده تولیدکنندگان زنده مانده است، بازار نفت علامت خطر یک توافق در بخش عرضه را دریافت کرده است و دریافت این علامت به میزان قابل توجهی مانع از سقوط شدید قیمت نفت خواهد شد. همچنین براین باورم که فریز نفتی به راحتی می‌توانست تعادل مجدد بازار را ظرف 6ماه سرعت ببخشد امری که احتمالا از اکنون تا اواسط 2017 طول خواهد کشید. اما رفتار دولتمردان نفتی کشور در این شرایط چه باید باشد؟ ایران اگر بتواند جذب سرمایه کند و تکنولوژی روز را وارد صنعت نفت خود کند، می‌تواند ظرفیت تولید خود را به روزانه 4میلیون بشکه در روز برساند. اما متاسفانه عده‌یی در داخل کشور که می‌شود گفت تجار تحریم هستند، می‌خواهند که ایران در تنگنا بماند تا آنان سود خود را از شرایط فعلی ببرند. به هر حال در آب گل‌آلود ماهی گرفتن می‌تواند بسیار راحت‌تر باشد. بنابراین تصور من براین است که در روزهای آینده عده‌یی متحد داخلی گردهم جمع می‌شوند و ادعا می‌کنند که ایران موجب شکست اجلاس دوحه شده است، در حالی که ایران با حضور نیافتن خود به نوعی اجازه تشکیل این نشست را نداده است نه شکست.
