مجمع کشورهای صادرکننده گاز که به اوپک گازی معروف شده، اختصارا GECF نامیده می‌شود. این نهاد بین‌المللی با دستور کار خاص و رژیم همکاری‌های ویژه خود، مجمعی نوپدید در عرصه انرژی است که برای هماهنگی عملیاتی در تولید، صدور و کنترل بر قیمت گاز طبیعی در سطح جهان تاسیس شده است.
اهمیت این سازمان را می‌توان در دو عرصه اهمیت ژئواکونومیک انرژی گاز و در عین حال اهمیت ژئواستراتژیک این منبع در وضعیت کنونی جهان به‌خصوص برای کشورهای تولیدکننده عضو و نیز مصرف‌کنندگان اصلی آن به‌خصوص در اروپا دانست. پاک و ارزان بودن این سوخت از سویی، شرایط را برای وابستگی کشورهای اروپایی به این منبع طبیعی فراهم کرده است و می‌تواند به اهرم فشار بلوک کشورهای عضو مجمع برای پیگیری مطالبات خود و تجدیدنظر کشورهای اروپایی در سیاست‌های سختگیرانه‌‌شان نسبت به این کشورها، خصوصا تحریم‌های جمهوری اسلامی ایران، باشد.
از سویی دیگر، اگر کشورهای عضو مجمع قادر به طرح برنامه‌یی کاربردی، برای جایگزینی رقابت حذف‌کننده در عرصه گازی به واسطه عدم مکملی اقتصادی در تولید این منبع باشند، می‌توانند به همگرایی و تسری همکاری‌ها از بخش صنعت گاز به سایر بخش‌های صنعتی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی وارد شوند. حلقه اصلی پیونددهنده کشورهای صادرکننده گاز عضو مجمع را باید در همان برخورداری از منابع طبیعی گازی دانست. حال مهم‌ترین اهداف این سازمان از اوان تاسیس آن تا به امروز را می‌توان در چند مولفه اساسی همچون حمایت از حقوق گازی کشورهای عضو، توانمندسازی این کشورها برای برنامه‌ریزی و مدیریت مستقل توسعه، استفاده کاربردی از گاز طبیعی همچون سوخت پاک در جهت نیل به توسعه پایدار به‌خصوص در زمینه زیست‌‌محیطی برای سلامت و منفعت مردمان کشورهای عضو دانست. اهمیت این دوره از میزبانی مجمع، بر حضور روسای جمهور روسیه، عراق، ونزوئلا، بولیوی، نیجریه، گینه‌استوایی و ترکمنستان در این نشست این است که میزبانی آن را حسن روحانی، ریاست‌جمهوری کشورمان برعهده دارد. کشورمان باید از این نشست به‌عنوان راهی برای نیل به همگرایی و ادغام بیشتر سطوح همکاری میان کشورهای عضو مجمع
ابتدا در بعد گازی و پس از آن در سایر ابعاد اقتصادی و اجتماعی و سیاسی استفاده کند. دلیل ما برای این ادعا بر این است که در میان اعضای مجمع، ایران یکی از کشورهای موثر و توانمند در عرصه‌های مختلف به‌خصوص گاز با بیشتر از ۳۳تریلیون مترمکعب ذخایر اثبات شده و داشتن عنوان نخستین دارنده ذخایر گازی جهان است که می‌تواند در روند همکاری با روسیه و دیگر کشورهای عضو اقدام کند. حال با نگاهی به وضعیت منابع گازی و نیز ترانزیتی این کشورها، اهمیت این مجمع را بهتر درک خواهیم کرد. نگاهی گذرا به کشورهای عضو مجمع نشان می‌دهد که آنها دارای ٦٧درصد از ذخایر گازی جهان، ٤٢درصد از تولید گاز جهان، ٣٨درصد مسیر انتقال گاز با خط لوله و نیز ٨٥درصد از تجارت گاز طبیعی مایع شده (LNG) را دراختیار دارند.
جهان امروز که توسعه پایدار را با محوریت سوخت پاک به شعار اصلی خود بدل کرده، در روند فعلی و آتی خود به گاز طبیعی توجه ویژه‌یی خواهد نمود و این می‌تواند به‌عنوان برنامه‌یی ازسوی کشورهای عضو مجمع موردتوجه قرار گیرد. آنچنان که گفته شد ایران با داشتن منابع بالای گاز و نیز مولفه کشور موسس این نهاد می‌تواند از این منبع قدرت طبیعی و نیز تاسیسی خود در جهت نیل به همکاری‌های بیشتر و تقویت روابط خود با کشورهای تولیدکننده و صادرکننده استفاده کند.
