برگزاری اجلاس سران مجمع کشورهای صادرکننده گاز، آن هم در دوران پسابرجام، نشاندهنده تغییر نگاه بینالمللی نسبت به ایران در پرتو دیپلماسی دولت یازدهم است. در این میان رفت و آمد مقامات بینالمللی، بهویژه مقامات اقتصادی به تهران نویدبخش دوره جدیدی در حیات جمهوری اسلامی ایران است، که پس از 10سال از زیربار فشارها و تحریمهای بینالمللی خارج میشود. دیپلماسی دولت در دوره جدید در جستوجوی ارتقای منافع ملی، بهویژه بهرهگیری از محیط بینالمللی برای توسعه اقتصادی در داخل کشور است. این موضوع در ارتباط با بازیابی بازار انرژی ایران که متاسفانه بهوسیله رقبا اشغال شده است میتواند حائز اهمیت ویژهیی برای کشور باشد. بهرهبرداری از این فضای مساعد بینالمللی با دیپلماسی چندجانبه بینالمللی، مستلزم همت جدیدی در سرمایهگذاری بهروی منابع گاز و استخراج و بازاریابی بینالمللی و انتقال انرژی و در پرتو یک راهبرد مشخص انرژی است، که گام مهمی در تقویت بنیانهای اقتصادی و توسعهیی کشور محسوب میشود. در دهههای گذشته سیاست انکار ایران و سیاست همهچیز منهای ایران از سوی غرب، هزینههای زیادی را در چارچوب تهیسازی قابلیتها و ظرفیتهای راهبردی جمهوری اسلامی ایران در داخل و منطقه پیرامونی بر منافع ملی کشورمان تحمیل کرده است. ایران برحسب شرایط خاص ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک خود، باید کانون ارتباطات، تعاملات، حملونقل و انتقال خطوط انرژی میان مناطق آسیای مرکزی، قفقاز، خاورمیانه و جنوب آسیا تا حوزه اقیانوس هند باشد. اما در عمل در سه دهه گذشته این قابلیتها توسط رقبای ایران در ترکیه و چین و دیگر کشورها اشغال شده است. امروزه خطوط ارتباطی و انتقالی بینالمللی از منطقه اوراسیای مرکزی، عمدتا از چین و ترکیه میگذرد و ضرورت بازیابی موقعیت کانونی ارتباطی ایران موضوعی است که همت دیپلماتیک گستردهیی را در دولت یازدهم میطلبد. در موضوع انتقال انرژی و صدور گاز نیز، ایران باید بازار بینالمللی شامل بازار بکر جنوب آسیا، یعنی هند، پاکستان، بنگلادش و حتی جنوب چین و شرق آسیا را در آماج راهبرد انرژی خود قرار دهد و در شرایط پسابرجام، انتقال انرژی از طریق ایران به بازارهای جنوب اروپا، موضوعی است که نباید مورد غفلت واقع شود. برگزاری این اجلاس باید به عنوان زمینهیی برای گام نهادن در مسیر یک راهبرد فعال در حوزه انتقال و فروش انرژی قلمداد شود و گام نخست برای این امر مهم تدوین و طراحی یک راهبرد انرژی است تا نقش منطقهیی بینالمللی ایران و ظرفیتهای راهبردی آن بازیابی شود و روندهای ارتباطی و انتقالی منطقهیی بدون حضور موثر ایران شکل نگیرد.