اتفاق جمعه شب پاریس پرده از رویداد غم‌انگیز دیگری برداشت و این فرضیه را تقریبا به اثبات رساند که پدیده جهانی شدن فقط منوط به کالا و تجارت نیست بلکه تروریسم را هم دربرمی‌گیرد. شاید برای رییس‌جمهور اولاند ماجرای یک‌سال گذشته شارلی‌ابدو تقریبا به بایگانی تاریخ سپرده شده بود و همراهی و همگامی رییسان جمهور جهان در راه‌پیمایی سکوتی که یک هفته بعد از ماجرای شارلی‌ابدو در پاریس راه انداخته بود این توهم را در او به وجود آورده بود که امنیت فرانسه و پاریس تقریبا تامین شده است؛ اما قتل عامی که در جمعه شب در 7 نقطه پاریس رخ داد نشان داد که نه فقط پاریس بلکه هیچ کجای دنیا نمی‌تواند از تروریسم در امان باشد. به نظر می‌آید که تروریسم نه اژدهای هفت‌سر که بی‌نهایت سر است که هر سر آن قطع شود سر دیگری هست که این اژدها را هدایت می‌کند. چرا تروریسم به اینجا کشیده و تقریبا جهانی شد؟
سال گذشته نوشتیم و گفتیم که کشتار شارلی‌ابدو فقط یک نمونه از توسعه جهانی شدن تروریسم است و در این خصوص جهانیان نه فقط کشتار شارلی‌ابدو را بلکه هر کشتار دیگری در جهان را که ناشی از بسط تروریسم است محکوم کنند و چاره‌یی بیندیشند. زیرا تروریسم کور است و برای او فرقی بین شهروند خاورمیانه‌یی و اروپایی و امریکایی ندارد، هر که با آنها نیست علیه آنها است، اما متاسفانه مسوولان و دولتمردان کشورهای اروپایی و امریکا با درجه گذاشتن بین شهروندان جهانی و درجه یک و دو کردن آنها معبر عبور برای تروریسم جهانی را باز کردند. فی‌الواقع آیا آنها نمی‌دانستند که یک خاورمیانه‌یی چشم دارد و می‌‌بیند؟ آیا نمی‌فهمیدند که یک خاورمیانه‌یی دست دارد، بدن دارد، حس دارد، ناراحت می‌شود و تحت تاثیر قرار می‌گیرد ؟ آیا از همان غذایی که اروپایی‌ها می‌خورند او نمی‌خورد؟ ایا اگر زخمی شود، خونریزی نمی‌کند؟ اگر او را غلغلک بدهید، نمی‌خندد؟ اگر به او سم بدهید نمی‌میرد؟ و اگر با او غلط رفتار کنید نباید انتقام بگیرد؟ آنها باید می‌دانستند که انسان‌های خاورمیانه هم انسانی هستند همانند آنها و متاسفانه این چیزی نبود که باید تروریسم آن را اثبات می‌کرد.
درست چند هفته پیش از شارلی‌ابدو، شاهد کشتار فجیع دبیرستانی در پاکستان بودیم که براثر آن بیش از 120 دانش‌آموز پاکستانی کشته شدند اما واقعا به تریج قبای زعمای کشورهای دسته اول جهان برخورد؟ چند روز قبل از آن هم شاهد انفجارهای زنجیره‌یی در عراق بودیم که تعداد کشته‌های آن به بیش از 200 نفر می‌رسید؛ واکنش جهانی چه بود؟ کمااینکه از آن تاریخ به بعد هفته‌یی یا ماهی نیست که عملیات انتحاری در این هلال سبز خاورمیانه که از بس خون ریخته شده به رنگ قرمز درآمده رخ ندهد. اما جز محکوم کردن زبانی، کار عملی دیگری از آنها دیده شد؟
کشتار و قتل عام سیزده نوامبر پاریس یک واقعیت غم‌انگیز را آشکار ساخت و آن این بود که تروریسم مرز ندارد و مرزی نمی‌شناسد. او جهانی فکر می‌کند و برای از بین بردن آن باید جهانی عمل کرد نه آنکه موضوع آن را منحصر به یک کشور و دولت بدانیم.
