انتخابات اتاق بازرگانی تهران در اسفند ماه 1393 با شگفتی همراه شد و 35 نفر از یک گروه 40 نفره که ذیل یک نام فعالیت می‌کردند به هیات نمایندگان راه یافتند. این گروه متشکل و متفق در شرایط ویژه ریاست اتاق تهران و نایب‌رییسی اتاق ایران را به دست آورده و رفتار حزبی خود را تا امروز حفظ کرده‌اند. حضور برخی چهره‌های جوان که نشانه‌های مدرنیسم را دارند، این امید را در دل‌ها زنده کرد که در امر اطلاع‌رسانی قدم‌های بلندتری نسبت به شرایط دوره قبل بردارند اما دست‌کم تا امروز به ویژه در نقل اخبار کمیسیون‌ها باید گفت که نمره خوبی نمی‌گیرند.
روش اتخاذ شده برای انتشار اخبار کمیسیون‌ها در روزهای اخیر این حس را القا می‌کند که گویا به عمد قصد سانسور اعضای کمیسیون‌ها در دستور کار است.
انتشار اخبار کلی آنچه در کمیسیون‌ها می‌گذرد بیش از هر چیز حذف شخصیت و دیدگاه‌های اعضای کمیسیون است که نامی از آنها در گزارش‌ها دیده نمی‌شود. سانسور سیستماتیک افراد حاضر در کمیسیون‌ها که در میان آنها احتمالا مسوولان دولتی نیز وجود دارند به عمد یا به سهو یک رویداد تلخ است که با توجه به آغاز دوره جدید فعالیت‌های اتاق پایتخت باید در کانون توجه قرار گیرد.
این نوع اطلاع‌رسانی توسط مسوولان جدید اتاق تهران یادگار «صورت‌جلسه نویسی» در نهادهای دولتی است که یک کار تشریفاتی، بی‌خاصیت و غیرمفید است که در آن گویا بر حذف شخصیت گویندگان تمرکز شده است.
به گزارش انتشار یافته «دومین کمیسیون کشاورزی، آب و صنایع» نگاهی به گزارش‌دهی اتاق در دوره جدید از نشست کمیسیون‌های صنعت، کشاورزی، کسب وکار نشان می‌دهد که روش قبلی با دستور مقام‌های بالا کنار گذاشته شده است یا اینکه گزارش‌دهندگان تمایلی برای ارائه همه آنچه در کمیسیون‌ها برگزار می‌شود را ندارند.
حذف بحث‌ها از زبان گویندگان یک سانسور سیستماتیک خواهد شد که راه شناسایی افکار، عقاید، تخصص، خواسته‌ها و میزان تعهد اعضای هر کمیسیون را مسدود می‌کند و دوغ و دوشاب درهم می‌شوند. روش «درهم فروختن» هرگز در یک نهاد مدنی شایسته نیست.
