گروه جهان تلاش‌های چین برای احیای جاده ابریشم زمینی و دریایی، با اعلام آمادگی 50 کشور برای مشارکت در این پروژه بزرگ اقتصادی درحال نتیجه دادن است.
به گزارش ایرنا، «هه یافایی» معاون دفتر امور خارجی شورای دولتی چین دیروز در سخنانی اعلام کرد که پروژه ساخت مناطق اقتصادی در مسیر جاده ابریشم و همچنین ایجاد جاده ابریشم دریایی قرن21، مورد استقبال 50 کشور قرار گرفته است. وی با بیان اینکه کشورهای بسیاری در مسیر این جاده قرارگرفته‌اند، گفت: مجموع جمعیت این کشورها به 4.4میلیارد نفر می‌رسد و درآمد اقتصادی سالانه آنها افزون بر 2.2تریلیون دلار است.
«یافایی» تاکید کرد: باتوجه به ساختار صنعتی مکمل این کشورها، کمربند اقتصادی جاده ابریشم پتانسیل‌های رشد بالایی دارد. وی افزود: کشورهای متقاضی باید در نخستین قدم درباره نحوه همکاری در این پروژه به توافق رسیده و سپس همکاری خود را در حوزه زیرساخت‌ها، گردشگری، انرژی و سرمایه‌گذاری آغاز کنند.
چین پیش‌تر اعلام کرده بود به‌دلیل اهمیتی که جاده ابریشم آبی و زمینی برای آن کشور دارد، 40میلیارد دلار برای احیای مجدد آن هزینه خواهد کرد و قصد دارد با ارایه کمک‌های مالی مورد نیاز به کشورهای حاشیه جاده ابریشم زمینی و آبی، نخستین گام را در این مسیر بردارد.
«شی جین پینگ» رییس‌جمهوری چین یک‌ماه پیش، از همه کشورهای آسیایی خواسته بود باتوجه به تغییرات قابل توجه در این قاره، در طرح احیای جاده ابریشم مشارکت داشته باشند.
این مقام چینی همچنین اعلام کرد که باتوجه به منابع ارزی دولت چین و استفاده مکرر از یوان در مبادلات تجاری با سایر کشورها، پکن می‌تواند در کشورهای مشارکت‌کننده در این طرح، سرمایه‌گذاری کند.
«اونگ چونگ یی» مشاور سفیر مالزی در پکن نیز اعلام کرد: اقدام چین برای احیای جاده ابریشم موجب همگرایی منطقه‌یی شده و فرصت‌های اقتصادی بی‌شماری را به وجود می‌آورد.
دولت چین، اجرای طرح جاده ابریشم را یکی از آخرین تلاش‌های خود برای توسعه همکاری‌های صنعتی و زیرساخت‌های بازرگانی در اقتصاد قاره آسیا می‌داند.
این کشور به تازگی اجرای طرح‌ها و پروژه‌های زیربنایی و همچنین ایجاد مناطق ویژه اقتصادی در مسیر این جاده در محور شمال به جنوب را در دستور کار خود قرار داده است.
منطقه «کاشی» در استان «سین کیانگ» تازه‌ترین منطقه‌یی است که با توسعه اقتصادی، به استقبال جاده ابریشم جدید چینی‌ها می‌رود. «کاشی»، نخستین «منطقه جامع ضمانت شده» و دومین منطقه ضمانت شده اقتصادی در سین کیانگ است که تاکنون 15 شرکت برای سرمایه‌گذاری در آنجا ثبت‌نام کرده‌اند. طرح دیگر چین در توسعه جاده ابریشم، شامل احداث یک راه‌آهن سریع‌السیر است که «لانژو» در مرکز را به «ارومچی» در سین کیانگ وصل خواهد کرد. این راه‌آهن احتمالا به کشورهای آسیای میانه و حتی خاورمیانه نیز وصل خواهد شد؛ یک راه‌آهن دیگر نیز با مسیر کاملا متفاوت، «یونان» در چین را به میانمار، ویتنام، لائوس و تایلند متصل می‌کند.
همچنین در این راستا چند شهر چین، داوطلب مشارکت در این برنامه هستند. برای مثال «شنژو» در استان «هنان» از طرح عبور جاده ابریشم از «شیان» (مرکز استان شانکسی) بهره‌مند خواهد شد و قرار است فرودگاه، راه‌آهن و دیگر زیرساخت‌های حمل‌ونقل خود را توسعه دهد تا به یکی از کانون‌های آمدوشد در چین تبدیل شود.
مثال دیگر، روستای «هورگوس» (قورعاس) در مرز قزاقستان است که درسال2014 مجوز تبدیل به شهر را دریافت کرد و قرار است به منطقه ویژه اقتصادی تبدیل شود. این شهر، دروازه زمینی رو به آسیای میانه خواهد بود.
در شمال نیز «منطقه جدید لانژو» درسال2012 پروانه ساخت گرفت و قرار است به شهری فنی و صنعتی با 500هزارنفر جمعیت تبدیل شود. راه‌آهن سریع‌السیر «لانشین» که «شینینگ» در «چینشای» را به ارومچی در سین کیانگ وصل می‌کند، نیز بخشی از جاده ابریشم جدید محسوب می‌شود.
در کنار جاده ابریشم زمینی، «جاده ابریشم دریایی» به مسیر حمل‌ونقل دریایی‌ای اطلاق می‌شود که به گواه منابع تاریخی چینی، قدمتی همزمان با اوایل دوره امپراتوری چین درحدود 200سال قبل از میلاد مسیح داشته و در دوره امپراتوری سونگ (در سال‌های960میلادی تا 1279میلادی) و دوران حاکمیت مغولان موسوم به عصر یوآن از 1271میلادی تا 1368میلادی تقویت شده است.
این جاده ابریشم به‌عنوان پلی بین چین و کشورهای اروپا، آسیا و آفریقا برای تبادلات مادی و تمدنی شرقی و غربی سهم مهمی ادا کرده است.
جاده ابریشم راه تجارت زمینی چین با آسیای جنوبی، غربی و اروپا و آفریقا از راه آسیای مرکزی در روزگار قدیم بود. به سبب آنکه بسیاری ابریشم و پارچه‌های ابریشمی چین از این جاده به غرب توزیع می‌شد، بدین سبب «جاده ابریشم» نام گرفت. نتایج مطالعات نشان می‌دهد که این جاده اساسا در سلسله «هان» چین در قرن یکم قبل از میلاد شکل گرفت. در آن زمان جاده ابریشم به افغانستان، ازبکستان و ایران و شهر «اسکندریه» مصر در غرب امتداد می‌یافت. راه دیگر این جاده نیز از پاکستان و کابل در افغانستان به خلیج‌فارس و از کابل به طرف جنوب یعنی شهر کراچی پاکستان امتداد می‌یافت و اگر به راه دریایی تغییر می‌کرد، پارس و رم را شامل می‌شد.
توسعه بندر چابهار و اتصال این بندر از طریق راه‌آهن به سیستان و زرنج و هرات در افغانستان یکی از محورهای اصلی این راه است.
