تعاون، واژه‌یی است آشنا برای نسل‌های دهه 40 و50. تعاونی‌هایی که در هر گوشه از کشور دیده می‌شد. اگر بی‌انصافی نکرده باشیم بخش تعاون با توجه به ظرفیت‌ها و میزان گسترش در جامعه تا حدی خوب عمل کرد اما با ادغام وزارت مزبور با کار و رفاه اجتماعی حق بزرگی از این بخش اجحاف شد تا جایی که درحال حاضر این بخش حتی برای برخی مسوولان هم ناشناس مانده است؛ به میزانی که وقتی به کارشناسی برای پیگیری مسایل مراجعه می‌کنیم، اطلاعات کمی در این زمینه دارد که آن هم به‌روز نیست.
سازمان خصوصی‌سازی با حمایت شرکت‌های بزرگ و سرمایه‌های کلان توانست جایگاه خود را در اقتصاد کشور بهبود بخشد. البته از آنجایی که اقتصاد ایران، اساسا بر پایه شرکت‌های دولتی است، بخش‌های خصوصی هم مانند تعاون نتوانسته جایگاه خود را ارتقا دهد. کشورهای توسعه یافته توانسته‌اند کشور را از بخش دولتی دور کرده و با استفاده از برند‌سازی و تبلیغات، اقتصاد کلان را توسط بخش‌های خصوصی و بخش‌هایی به‌ویژه کشاورزی را توسط تعاونی‌ها اداره کنند.
در دهه کنونی از آنجا که کشور دستخوش تغییراتی مانند تحریم‌ها شده است بنابراین برای بهبود اوضاع باید به‌دنبال ایده‌های ناب بود. حتی می‌توان از کشورهای توسعه یافته الگو گرفت و بخش‌هایی مانند تعاون را که کمتر فعال شده، پرورش داد. اگر به‌صورت منطقی به عملکرد مسوولان دولتی نگاهی انتقادانه داشته باشیم باید بگوییم که شاهد اتفاق خوبی برای اقتصاد به‌ویژه مردم ضعیف جامعه نبودیم. به همین جهت است که باید به عملکردی خاص‌تر روی بیاوریم.
تعاون بخش مهمی از اقتصاد کشور است که مقرر شده بود به سهم 25درصدی برسد اما تاکنون سال‌های زیادی را با فعالیت محدود پشت سر گذاشته و تا به امروز از مرز 7درصد عبور نکرده است. این بخش اگر بتواند با شناساندن خود به مردم، ظرفیت‌های واقعی را کشف کند می‌تواند به‌عنوان حامی دولت فعالیت کند.
تعاونی‌ها به دلیل ظرفیت‌های گسترده‌یی که در همه حوزه‌ها اعم از نفت، صنعت و معدن و... دارند می‌توانند به اقتصاد کشور یاری برسانند به همین دلیل لزوم استفاده از تعاون در این راستا بیش از گذشته احساس می‌شود.
به‌عنوان تنها رسانه‌یی که درحال معرفی بخش تعاون به مردم و مسوولان است، توانسته‌ایم اتفاقات مثبتی را برای این بخش رقم بزنیم. اما با توجه به این موضوع که اقتصاد کشور به نفت وابسته است و طی مدت اخیر تحولاتی که در این بخش با توجه به تحریم‌ها و بحث‌های هسته‌یی به وجود آمده، دور کردن اقتصاد از نفت و انتقال آن به بخش‌های دیگر شاید تا حدی هم به کلیت این موضوع کمک کند. بنابراین آموزش خبرنگاران این حوزه بیش از پیش احساس می‌شود و امید است این بخش توسط مسوولان به مردم شناخته شود.
کشور ایران از آنجایی که به مقدار زیادی به قیمت نفت و تحولات آن وابسته است، همواره قیمت این طلای سیاه در کلیت اقتصاد ایران بسیار تاثیرگذار است . همینطور به دلیل اتفاقات اخیر اگر مسوولان کشور به جای وابسته شدن به این بخش گوشه چشمی هم به بخش‌های دیگر داشته باشند می‌توان به بهبود وضعیت اقتصاد کشور امیدوار بود.
