اکرم سلیمی، مدیرعامل انجمن خانواده ناشنوایان ایران ضمن تاکید بر آنکه باید ابتدا مسوولان و سپس مردم جامعه ناشنوایان را باور کنند، گفت: ماهیت معلولیت شنوایی به گونهیی است که این افراد توانایی برقراری ارتباط با دیگری را ندارند و به همین دلیل سایر توانمندیهای آنها نیز اغلب نادیده گرفته میشود. به گفته وی، کاشت حلزون در داخل تبدیل به بنگاه اقتصادی پزشکان شده است.
وی در ادامه به ممنوعیت استفاده از «زبان اشاره» در مدارس باغچهبان نیز اشاره کرد و گفت: در حال حاضر چنانچه به مدارس باغچهبان مراجعه کنید، میبینید این کودکان ممنوعیت استفاده از زبان اشاره را دارند، زیرا مسوولان این مدارس بر این باورند که استفاده از زبان اشاره مانع ارتباطگیری صحیح آنها با افراد سالم میشود، در صورتی که تعریف زبان اشاره همراه با لبخوانی است و در کنار لبخوانی معنا مییابد و باعث میشود فرد ناشنوا درک مطلب داشته باشد؛ زیرا چنانچه فرد همه تمرکز خود را بر لبخوانی بگذارد درک مطلب وی بهشدت کاهش خواهد یافت.
مدیرعامل انجمن خانواده ناشنوایان ایران افزود: درواقع در مدارس باغچهبان استفاده از زبان اشاره بدون هیچ اقدام کارشناسی و به صورت کاملا سلیقهیی ممنوع شده است و حتی اگر همین الان با مسوولان این مدارس مصاحبه کنید پاسخ آنها به این ادعا منفی است؛ زیرا قانون مکتوبی در این خصوص وجود ندارد و این اقدام رسمی نیست اما مدیران و معلمان نسبت به استفاده از زبان اشاره منع شدهاند.
مدیرعامل انجمن خانواده ناشنوایان ایران در ادامه تاکید کرد: کاشت حلزون به هیچ عنوان باعث شنوا شدن کودک ناشنوا نمیشود، بلکه مانند یک سمعک داخل گوش عمل میکند و به شنوایی فرد کمک میکند. سلیمی ادامه داد: متاسفانه در ایران به هر کودک ناشنوایی به بهانه شنوایی توصیه کاشت حلزون میشود؛ در حالی که این طور نیست و کاشت حلزون برای کسانی است که دارای ناشنوایی بسیار شدید و عمیق هستند.