پگاه حاجیان اردیبهشت که با عطر بهارنارنج و شیراز گره خورده در تقویم هم با نام «سعدی» شروع می‌شود؛ شاعر شیرین‌سخن شیراز که آوازه‌اش در خارج از مرزهای ایران هم پیچیده و دیگران را به ستایش واداشته است. روز بزرگداشت سعدی یعنی اول اردیبهشت بهانه خوبی است برای تورق مجموعه اشعار شاعر و مروری بر آنچه اهل فرهنگ ایران و جهان درباره او گفته‌اند. قابل توجه اینکه جهان خیلی زود این امکان را به دست آورد تا با زبان شیوای عاشقانه و رندانه سعدی آشنا شود و از سال 1636میلادی که نخستین گزیده گلستان با ترجمه آندره دوریه به زبان فرانسوی چاپ و منتشر شد تا امروز، آثار سعدی به زبان‌های مختلف دور و نزدیک از آلمانی و لاتین گرفته تا ژاپنی و مالیایی ترجمه و منتشر شده است. گلستان و بوستان زمانی از کتاب‌های درسی شبه‌قاره هند بوده‌اند و نخستین کلیات سعدی در کلکته به چاپ رسیده است. ترک‌ها نیز از پیش از فرمانروایی عثمانیان شانس آشنایی با سعدی را پیدا کرده‌اند و جنبه دربرگیرانه آثارش منجر به جذب همگان شده و قاره اروپا را نیز درنوردیده است.
اما روی دیگر سکه، اول اردیبهشت سالمرگ «سهراب سپهری» است؛ از مهم‌ترین شاعران و نقاشان معاصر ایران که برای رسیدن به تنهایی‌هایش در «قریه چنار» و کویرهای کاشان جا خوش کرده بود و از «صدای پای آب» می‌نوشت. منتقدان شعر سهراب را چون تابلوی هنری سرشار از رنگ‌های طبیعت خوانده‌اند؛ جهانی که با تمام حواس او فراخوانده می‌شود و رنگ، چشم‌انداز، عطر و هر چیز لمس‌شدنی را در شعرش زندگی می‌کند. سپهری عالم بیداری و بازتاب خواب‌ها را در شعرها و نقاشی‌هایش مجسم می‌کند و جهان را با رنگی که خودش می‌بیند، به زبان می‌آورد.
روز یک شاعر و روز کوچ شاعر دیگر، بهانه خوبی است برای شاعرانگی اردیبهشت...
