در مرز و بومی زندگی می‌کنیم که هر اقلیم آن یک مزیت جغرافیایی است و ظرفیتی برای دستیابی به توسعه پایدار. صنعت ترانزیت هم از این موهبت بی‌بهره نیست و موقعیت استراتژیکی برای آن حاصل آمده که به پشتوانه آن می‌توان ایران را به قطب ترانزیت کالا تبدیل کرد؛ تاجایی که می‌توانیم بیشتر از میزان کنونی و حتی تا 20میلیون تن کالا ترانزیت کنیم، فقط کافی است شرایط و ملزومات آن را مهیا کنیم. ایران بر سر یک چهارراه تجارت جهانی قرار گرفته، در مسیری که در مقایسه با کشورهای منطقه‌یی محصور در خشکی، می‌تواند مزیت‌های بیشتری را ایجاد کند. اما برای تحقق آن لازم است دو عامل را در نظر داشته باشیم؛ نخستین شرط کاهش تشریفات و مقررات زائد است و شرط بعدی بهینه‌سازی هزینه‌ها و زمان است. اگر هزینه‌های ترانزیت و طول زمانی ترانزیت کالا از کشور ما کاهش پیدا کند، به‌طور خود به خود تاجران و بازرگانانی که در مبدا، مقصد و خارج از کشور ما مشغول فعالیت اقتصادی و تولید محصول هستند، ایران را به عنوان گزینه ارجح برای حمل‌ونقل کالاهای خود انتخاب می‌کنند. اقدام مهم دیگری که باید در این زمینه انجام شود، همسو و همخوان‌کردن تمامی دستگاه‌های مرتبط است. در
حال حاضر 24ارگان درگیر در لب مرز وجود دارد که هرکدام به‌نوعی در ترانزیت نقش دارند؛ بنابراین باید میان این ارگان‌ها هماهنگی منسجمی به وجود آوریم یا در صورت امکان از تعداد آنها در جهت تسریع فرآیند
ترانزیت بکاهیم. در این صورت می‌توان امیدوار بود ترانزیت جایگزین درآمدهای حاصل از منابع طبیعی شود که امروز به سرعت در حال از دست دادن آنها هستیم. درمجموع راهکارهای پیشنهادی نگارنده برای پیشرفت صنعت ترانزیت و به دست آوردن جایگاه اصلی آن در ارزش افزوده اقتصادی اقداماتی ازقبیل مقررات‌زدایی، کاهش مقررات، ساده‌سازی و کاهش تعداد اسناد است.
