موضوع بررسی پرونده هسته‌یی ایران در شورای امنیت از دو جنبه قابل بررسی است. از یک طرف این بحث، یک بخش حقوقی دارد که پرونده لغو تحریم‌های ایران ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل را تفسیر می‌کند و از سوی دیگر دارای ابعاد سیاسی است که می‌تواند موضوع بحث ما قرار بگیرد. ببینید زمانی‌که توافق جامعی میان ایران و کشورهای 1+5 منعقد شود، بسیار بعید است که یک دولت به‌تنهایی بتواند تمام دستاوردهای آن را از بین ببرد. زمانی که توافق هسته‌یی به امضای طرفین (ایران با اروپا، امریکا، چین و روسیه) برسد و شورای امنیت هم ضمانت اجرایی آن را تضمین کرده باشد، دولت امریکا نمی‌تواند این مصوبات حقوقی محکم را نادیده بگیرد. شما مطمئن باشید که اگر به فرض محال رییس‌جمهور آینده ایالات متحده بنا به هر دلیلی قصد لغو توافقنامه را داشته باشد، موضع ایران در جهان بیشتر از گذشته تقویت خواهد شد ضمن اینکه آسیب‌های بسیاری متوجه امریکا خواهد شد.
به‌نظرم طرح مباحثی مانند نامه 47نماینده جمهوری‌خواه کنگره بیشتر برای مصارف داخلی و رقابت‌های جناحی جامعه امریکا کاربرد دارد و از منظر حقوقی و سیاسی فاقد اعتبار و ارزش لازم است. من حتی می‌خواهم از منظر تازه‌یی به این بحث بپردازم، حتی در‌صورتی‌که تصور کنیم شورای امنیت قطعنامه‌یی برای لغو تحریم‌ها صادر نکند، بازهم دولت بعدی امریکا حتی اگر از جمهوری‌خواهان دوآتشه هم تشکیل شده باشد، نمی‌تواند نسبت به توافقنامه‌یی که امضای کشورهای اروپایی، روسیه و چین را در پای خود دارد، بی‌تفاوت باشد.
