«همه با هم برابرند، اما بعضی برابرترند.» این را جورج اورول در یکی از کتاب‌های خود گفته است؛ ماجرا زمانی شروع شد که به عنوان یکی از خبرنگاران حوزه ورزش، قصد پوشش نشست‌های خبری فوتبال آقایان و به اصطلاح انجام وظیفه داشتم، اما از سوی مسوولان این حوزه از ورود خبرنگاران خانم جلوگیری شد. این اتفاق تازگی ندارد و به سال‌های قبل بازمی‌گردد، زمانی که بانوان خبرنگار این حوزه با محدودیت روبه‌رو بودند و تنها می‌توانستند به صورت تلفنی با آقایان این حوزه ارتباط برقرار کنند.
از سوی دیگر زنان در عرصه‌های مختلف ورزشی همانند کارآفرینی نیز پیشقدم بوده‌اند، به‌طوری که کسب نخستین تجربه به کارگیری فرآیند شناسایی زنان کارآفرین در عرصه ورزش کشور، شناسایی 13 موسسه و شرکت با مدیریت زنان در عرصه ورزش و سایت اطلاع‌رسانی وزارتخانه و انتخاب 7شرکت و موسسه برتر از دستاوردهای زنان بوده است؛ بنابراین آیا با حضور زنان در تمام عرصه‌ها لازم نیست تا تغییر نگرشی در این خصوص ایجاد شود؟
خبرنگاری در واقع شغلی است که ارتباط حرف اول را می‌زند، اما چطور می‌توان با وجود چنین محدودیت‌هایی کار کرد. اگر بی‌انصافی نکرده باشیم، حضور بانوان در بسیاری از عرصه‌ها چشمگیر شده و دیگر حوزه خاصی وجود ندارد که بانوان نتوانسته باشند به آنها دست پیدا کنند. بنابراین هنوز هم دیدن چنین موضوعاتی در کشوری اسلامی و مردم‌سالار،جای بسی تامل دارد.
البته مشکلات بانوان در چنین زمینه‌هایی واقعا کم نبوده و نیست؛ معمولا بانوان برای حضور در تمام عرصه‌ها با مشکلاتی همراه بودند که با توجه به گذشت دوران جاهلیت و برابری حقوق زن و مرد، لازم است تا مسوولان این حوزه فکری به حال بانوان بکنند.
اگر به ناحق صحبت نکرده باشیم، حضور بانوان در بسیاری از محافل ورزشی و غیرورزشی چشمگیر شده است و حتی در حوزه ورزش به جایگاه‌های قهرمانی و مقام‌های بین‌المللی دست پیدا کرده‌اند که نشانه خوبی بوده و می‌توان به تدبیر مسوولان امیدوار بود. اما به هر طریق لازم است تا جایگاه واقعی زنان به آنها بازگردانده شود.
