دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ دﻭﺳﺖ! ﻫﻮﺍﻱ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﮔﺮﻳﺰﻡ، ﻛﺠﺎ ﺭﻭﻡ، ﻛﺠﺎ ﻣﻦ؟
ﻛﺠﺎ ﺭﻭﻡ؟ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻨﻲ ﻧﺪﺍﻧﻢ
ﻛﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﻮدﻡ ﺑﻪ ﻛﻨﺞ ﺗﻨﮕﻨﺎ، ﻣﻦ
ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪﺍﻡ ﺑﻪ ﻛﺲ دﻝ، ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ دﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺲ
ﭼﻮ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ، ﺭﻫﺎ، ﺭﻫﺎ، ﺭﻫﺎ، ﻣﻦ
ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎﻣﺪﺍد روز گذشته (ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ) ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﺴﺖ ﻗﻠﺒﯽ ﻭ ﺗﻨﻔﺴﯽ دﺍﺭ ﻓﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻭدﺍﻉ ﮔﻔﺖ. ﻋﻠﯽ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ، ﭘﺴﺮ ﺍﺭﺷﺪ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ دﺭ ﮔﻔﺖﻭﮔﻮ با ﺍﯾﺴﻨﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺵ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ، متاسفانه ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﻣﺪﺍد ﻣﺎدﺭﻡ دﺭﮔﺬﺷﺖ.
ﺍﻭ ﺍﻓﺰﻭد: ﺣﺎﻝ ﻣﺎدﺭ دﯾﺮﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻭ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ متاسفانه ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪ ﺷﻤﻊ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﻭ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽﺷﻮد، ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﻣﺪﺍد ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎن ﺧﺒﺮ دﺍدﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ دﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﻋﻠﯽ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: دﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺤﻞ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻣﺎدﺭ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ دﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺰ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ دﺭ ﺳﺮدﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺧﺒﺮ دﺭﮔﺬﺷﺖ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﮐﺎدﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﻭﯼ ﻧﯿﺰ تاﯾﯿﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺍﯾﺴﻨﺎ، ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﺍﺯ 15 ﻣﺮدﺍد ﺑﻪ ﮐﻤﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ دﺭ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖﻫﺎﯼ ﻭﯾﮋﻩ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﺘﺮﯼ بود.
خانم بهبهانی بیست و هشتم تیر ۱۳۰۶ دﺭ تهران به دنیا آمده بود. او نخستین شعرهای خود را سال ۱۳۲۰ و در ۱۴ سالگی سرود. شعرهای نخستینش در روزنامه نوبهار با مدیریت ملکالشعرا بهار منتشر شد.
مادرش فخر عظما ارغون شاعر و سردبیر روزنامه آینده ایران بود. سیمین در سال ۱۳۲۵ با حسن بهبهانی ازدواج کرد و با آنکه در سال ۱۳۴۹ از او جداشد اما نام خانوادگی بهبهانی را از همسر اول برای خود نگاه داشت. سیمین در دانشکده حقوق دانشگاه تهران تحصیل کرد و به مدت ۳۰ سال از ۱۳۳۰ تا ۱۳۶۰ در آموزش و پرورش به شغل دبیری اشتغال داشت.
مجموعه اشعار «جای پا»، «چلچراغ»، «مرمر» و «رستاخیز» ازجمله آثار او پیش از انقلاب ایران است. خانم بهبهانی از اواخر دهه40 و در اوایل دهه50 خورشیدی، به همکاری با شورای موسیقی رادیو و تلویزیون ایران پرداخت و بیش از ۳۰۰ ترانه سرود که اغلب با آهنگهای آهنگسازان بزرگ دوران و خوانندگان نامدار وقت اجرا شدند.
نخستین مجموعه اشعار او پس از انقلاب ایران در سال ۱۳۶۰ با عنوان «خطی ز سرعت و از آتش» منتشر شد که تحت تاثیر حوادث انقلاب، فضایی متفاوت از آثار گذشته او داشت. او دو سال پس از آن «دشت ارژن» را منتشر کرد.
«سه تار شکسته» و «یک دریچه آزادی» از دیگر آثار سیمین بهبهانی است.