از حدود ۲۰۰ سال قبل یعنی بعد از انقلاب صنعتی، زندگی بشریت و رشد و توسعه اقتصادی وابسته به سوخت فسیلی شد. با گذشت زمان بحث‌ها و صحبت‌های مختلفی مطرح شد که نگرانی‌های فراوانی را به همراه داشت و آن این بود که «سوخت‌های فسیلی جاودانه نیستند و روزی پایان می‌یابند». زمانی که این موضوع مطرح شد بسیاری بر این باور بودند که زمانی که سوخت فسیلی پایان یابد، گویی عمر جهان نیز به انتها رسیده و همه چیز فلج خواهد شد. باید دانست که فرضیه پایان رشد صنعتی با تمام شدن سوخت‌های فسیلی چندی نپایید، زیرا اندیشمندان در انتظار پایان یافتن این انرژی نشدند تا تصمیم بگیرند، بلکه تلاش کردند تا انرژی‌های دیگر را جایگزین آن کنند. علاوه بر این، با افزایش مصرف سوخت‌های فسیلی در دنیا، کره‌زمین، زیستگاه بشریت نیز دچار آسیب‌های جدی شد و تحقیقات علمی ثابت کرد که استفاده از انرژی فسیلی محیط زیست را تخریب می‌کند. از این‌رو دانشمندان و محققان تلاش خود را برای استفاده از انرژی‌های جایگزین آغاز کردند.
آری، این دو موضوع اصلی (محیط زیست و جاودانه نبودن سوخت‌های فسیلی) کشورهای قدرتمند و توسعه یافته را بر آن داشت تا به توسعه زیر ساخت‌های خود برای بهره‌برداری از انرژی‌های تجدیدپذیر که از آنها به عنوان انرژی‌های نو یا تمیز نیز یاد می‌شود، را ایجاد و توسعه دهند. این امر به آنها کمک می‌کند تا به تدریج برای رویارویی با دنیای بدون «نفت و گاز» آماده شوند و از سوی دیگر به تدریج وابستگی خود را به نفت خاورمیانه کم کنند.
در این میان باید دید ایران که یکی از کشورهای اصلی با منابع نفتی و گازی دنیا محسوب می‌شود، چه کرده است. اقدامات ایران در زمینه استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر می‌تواند به‌طور مستقیم در سرنوشت آیندگان این کشور و همچنین شهروندان این کشور در زمان حال تاثیر مستقیم بگذارد. چرا که اقتصاد این کشور بر پایه نفت و گاز پایه‌گذاری شده و در صورت پایان این انرژی گرانبها، اگر این کشور منبع درآمدی جایگزینی نداشته باشد، سرنوشتش معلوم الحال خواهد بود. از سوی دیگر، دیده می‌شود که کلان‌شهرهای ایران به‌طور جدی با آلودگی هوا دست و پنجه نرم می‌کنند و همچنین محیط زیست این کشور بیمار شده و در حال نفس نفس زدن است و نیاز به استراحت دارد تا از انرژی تمیز استفاده کند تا بتواند جان دوباره بگیرد. اما با تمام این تفاسیر دیده می‌شود که اقدام جدی در این زمینه انجام نشده است و آمارهای جهانی همچنان حکایت از این دارد که مصرف سوخت فسیلی در ایران بسیار بیشتر از نرم جهانی است.
این در حالی است که ایران به لحاظ شرایط جغرافیایی دسترسی عظیمی به انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و باد دارد که از آنها بهره نمی‌برد. به‌طوری که به گفته یکی از اعضای کمیسیون انرژی مجلس «در کشور ما سهم استفاده از انرژی تجدیدپذیر کمتر از یک‌درصد است». اگر بر استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر در برنامه پنجم توسعه اقتصادی کشور تاکید شده ، اما به نظر نمی‌رسد دولت برای اجرای آن عزم جدی از خود نشان داده باشد.
