ایسنا
معاون توسعه امور آموزشی و فرهنگی سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور گفت: شکاف عمیقی بین کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه به‌وجود آمده است.
محمدرضا واعظ مهدوی بااشاره به مفهوم برنامه‌ریزی درخصوص عدالت و برابری اظهار کرد: تاکنون الگوهای توسعه از نظر عدالت و برابری چندان موفق نبوده و امروز کشور با جدایی قشرهای فقیر از سایر اقشار جامعه روبه‌روست که مصداق این جدایی را می‌توان در افزایش فاصله میان نواحی مختلف و عدم دسترسی برخی اقشار به حداقل خدمات آموزشی و بهداشتی دید.
معاون توسعه امور آموزشی و فرهنگی سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور با تاکید بر اینکه رشد اختلافات طبقاتی یک پدیده جهانی است، عنوان کرد: عوامل مختلفی در ایجاد این پدیده موثر است به‌طور مثال در ایران تولید سرانه در تهران 6برابر سیستان‌وبلوچستان است همچنین در اکثر استان‌های مرزی کشور تولید سرانه پایین است. سهم استان‌ها از تولید صنعتی در شهرهای بزرگ مانند تهران بیشتر از سایر شهرهاست. همچنین نسبت توزیع پوشش تامین اجتماعی در کشور بسیار نابرابر بوده به‌طوری که در برخی استان‌ها مانند سیستان‌وبلوچستان تا 30درصد و در برخی دیگر مانند یزد تا 90درصد پوشش داده می‌شود.
وی ادامه داد: هدف برنامه‌ریزی کاهش نابرابری‌ها، ایجاد فرصت‌های برابر و درنهایت کاهش فقر در سطح جامعه است. به‌طور مثال هر چند در حال حاضر نسبت باسوادی بیشتر از 70درصد است اما در برخی استان‌ها مانند سیستان‌وبلوچستان به نسبت سایر استان‌ها پایین‌تر هستند.
واعظ مهدوی افزود: طبق یک نظرسنجی 86درصد افراد معتقدند که در صورت نداشتن پول و پارتی حقوق‌شان پایمال می‌شود. همچنین 50.3درصد افراد نسبت به این مساله که حکومت در شرایط فعلی به همه افراد با یک دید نگاه می‌کند، مخالف بودند. معاون سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور درخصوص تفکر مردم پیرامون چگونگی تخصیص امکانات به افراد، گفت: 67درصد افراد معتقدند که امکانات باید به‌طور مساوی بین همگان تقسیم شود، 21درصد از افراد اعتقاد دارند که امکانات باید براساس شایستگی و 11درصد نیز معتقدند بودند که امکانات باید براساس نیازمندی افراد به آنها اختصاص داده شود.
وی با بیان اینکه مطالعات متعددی گویای آن است که احساس عدالت از خود عدالت مهم‌تر است، خاطرنشان کرد: احساس فقر و بی‌عدالتی بیش از خود فقر آزاردهنده است. بسیاری از بی‌انگیزگی‌ها به این خاطر است که افراد فکر می‌کنند امکان رشد و پیشرفت بر مبنای شایستگی‌های‌شان وجود ندارد که این مساله منجر به ایجاد استرس اجتماعی در افراد می‌شود که این خود، مدیریت ریسک اقتصادی را کاهش می‌دهد.
