چند سالی است که به دلیل افزایش چند برابری قیمت مواد اولیه معدنی، توسعه بخش معدن با توجه به ذخایر معدنی کشور مطرح شده و طبعا در همین راستا، تب برگزاری نمایشگاه و همایش‌های معدنی بالا گرفته اما موضوع در این زمینه، کیفیت کنفرانس‌ها و نمایشگاه‌هایی است که برگزار می‌شود. باید در این رویدادها جدیدترین اطلاعات و موضوعات با دقت لازم مطرح شده و از پرداختن به مسائل و آمارهای کلی و تبلیغاتی پرهیز شود زیرا مخاطبان آگاهی لازم و شناخت کافی از فعالیت معدنکاری دارند و با سخنان تبلیغاتی و شورانگیز نه تنها تحت تاثیر قرار نخواهند گرفت بلکه بیشتر ناامید خواهند شد.
به عنوان مثال از اواسط سال گذشته، بحران مالی شدیدی بازارهای معدنی جهان را فرا گرفت و قیمت بخش عمده‌یی از محصولات معدنی دچار افت بیش از 50 درصد شد. این بحران در داخل کشور ما هم موجب تعطیلی تعداد زیادی معدن شد و سهام شرکت‌های معدنی در بورس، مانند شرکت مس و شرکت‌های سنگ آهنی بعضا بیش از 50 درصد افت قیمت داشتند. این بحران از قبل قابل پیش‌بینی بود و انتظار می‌رفت مسوولان بخش معدن، اولا اخطارهای لازم را به بهره‌برداران معادن بدهند و ثانیا راهکارهایی جهت مواجهه و عبور از بحران را ارائه کنند. نگاهی به صحبت‌ها و سخنرانی‌های انجام شده سال گذشته توسط معاونت معدنی و ریاست «ایمیدرو» نشان می‌دهد که هیچ سخنی از این بحران و روش مقابله با آن به میان نیامده است و تمام بحث‌ها چند ماه پس از بحران و تعطیلی پاره‌یی ازمعادن زده شد.
این در حالی است که همان‌گونه که ما از سازمان هواشناسی توقع پیش‌بینی و توصیه داریم از این دوستان هم توقع داریم با توجه به جایگاه قانونی و اطلاعاتی که دارند، قدرت پیش‌بینی بحران را داشته باشند و حد اقل در حوزه کاری خود، قبل از شروع بحران راه‌حل ارائه کنند. اشاره به اینکه ایران دهمین کشورمعدنی جهان است یا اشاره به میزان ذخایر، افتخاری برای ما نیست زیرا این ذخایر میلیون‌ها سال پیش تشکیل شده‌اند و ما نقشی در ایجاد آنها نداشته‌ایم اما باید ببینیم با این حجم ذخایر درحال حاضر از 750میلیارد دلار حجم تجارت مواد معدنی دنیا چه سهمی از آن ماست. لذا اگرچه یکی از روش‌های خوب و رایج در سطح دنیا جهت تبادل اطلاعات، مطرح کردن میزان ذخایر و ظرفیت‌های معدنی کشور، جذب سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی و آشنایی فعالان با آخرین تکنولوژی و ماشین‌آلات برگزاری نمایشگاه‌ها و همایش‌های تخصصی معدنی است در این فضا‌ها، فعالان بخش معدن و شرکت‌های معتبر جهانی فرصت آن را ندارند که هر چند ما یک بار در یک کشور جمع شوند و همان داشته‌های قبل خود را عرضه کنند. آنها تحولات معدنی کشورها را رصد کرده و صرفا در مجامعی شرکت خوهند کرد که بیشترین تعداد شرکت‌کننده از نظر اعتبار در آن حضور داشته باشند و به هر میزان که تعداد نمایشگاه‌ها افزایش یابد، شرکت‌کنندگان آن کمتر خواند شد. با این شرایط یک شرکت معتبر خارجی یا حتی فعالان بزرگ معدنی داخلی قطعا فرصت نخواهند داشت در همه این نمایشگاه‌ها حضور یابند زیرا تحولات بخش معدن آنقدر سریع نیست که در فاصله چند روز یا چند ماه موضوع جدیدی ارائه شود؛ لذا دچار تکرار خواهند شد و از طرفی میزان اعتبار این رویدادها نیز از شفافیت لازم برخوردار نیست که در معتبرترین آنها حضورداشته باشند؛ بنابراین طبعا از شرکت در این رویدادها منصرف خواهند شد.
