ایتنا | آموزش مجازی را شاید بتوان ملموس‌ترین و همگانی‌ترین خدمتی دانست که فناوری اطلاعات به عموم مردم داده است، این واقعیت به ویژه پس از بروز ویروس کرونا و ایجاد بحران در روابط، اجتماعات و مناسبات مردم خودنمایی کرد، یعنی زمانی که امکان حضور در محیط‌های عمومی تقریبا متتفی شد.اولین و مهم‌ترین تاثیر این بحران را در عرصه آموزش دیدیم که دانش‌آموزان ناخواسته از محیط آموزش به‌دور افتادند و خطر افت تحصیلی جدید پدیدار شد. البته در هر کشوری با اتکا به سوابق خود تلاش کردند با این بحران مقابله نمایند و در ایران نیز شاد نخستین نمونه‌ای بود که به شکل سراسری در این زمینه فعال شد. طبیعی بود که در مواجهه با این بحران ناگهانی، و نیز بار سنگین ارتباط و تبادل اطلاعات میلیونی دانش‌آموزان و معلمان و مدیران، این سامانه مشکلاتی از خود بروز دهد و نقایص و کمبودهایش آشکار گردد. اما به تدریج و با اهتمام بیشتر متولیان، مشخص شد که اراده برای تقویت این سامانه جدی‌است، به‌گونه‌ای که مدیریت اخیر وزارت آموزش و پرورش، نظر دولت را بر ادامه بهره‌گیری از این سیستم اعلام نمود. وی در مورد امکان حذف پلتفرم شاد از سیستم آموزش و پرورش کشور در صورت حضوری شدن مدارس، گفته بود: «برگشت به گذشته امکان‌پذیر نیست؛ زین پس آموزش در فضای مجازی برقرار خواهد بود، حتی اگر مدارس کاملا حضوری باشد. در آن صورت شاد به عنوان بخشی از فعالیت‌های آموزش و پرورش یا نقش مقومی، یا مکملی یا اصلی خواهد داشت که دنبال طرحی برای استفاده از آن در هر سه حوزه هستیم.» چیزی که وزیر ارتباطات هم بر آن تصریح نمود. بدیهی است که باید در پی تکمیل سیستم شاد و ایجاد سامانه‌های ارزش‌افزوده پیرامون آن بود. اما چه زمانی می‌توان شاد را فراتر از یک نرم‌افزار آموزشی و ارتباطی، به معنای واقعی یک «پلتفرم » دانست؟ این امر زمانی محقق می‌شود که نرم‌افزارها، سامانه‌ها و خدمات دیگری حول آن شکل بگیرد و هر یک بتواند خدمت خاصی برای کاربران آن ارایه کند، به عنوان مثال نرم‌افزارها و سایت‌هایی که امکان جست‌وجو، دسته‌بندی، آرشیو و... در میان انبوه محتوای موجود و مرتبط با شاد را به کاربران بدهند.
